دیروز دوباره شروع کردم به قافیه دار نوشتن..
حس میکنم وزن شعرهام مشکل داره.کاش بتونم تابستون روش بیشتر کار کنم.
با قافیه یاد اوایل نوجوونیم میفتم.نه واسم شاعر شدن مهم بود نه کتاب چاپ کردن نه حتی امیدی داشتم به اینکه شعر ها به دست مخاطبم برسه...فقط مینوشتم تا نسوزم..گاهی هم از ترس فراموشی بود...
هیچوقت هیچکس نتونست بفهمه قضیه اون 4-5سال چی بود!
و قشنگیش به این بود که من نمینوشتم تا کسی بفهمه یا ثابت کنم که کسی نمیفهمه...فقط میخواستم تو دلم باقی بمونه...
بعدا حتی واسه خودم هم تا حدی بی معنی شد.
ولی خب این معنی باقی موند: که من با نوشتن میتونم پیدا کنم و فراموش نکنم.