نابرابر ولی عادلانه

اصولا آدم واقع گرایی هستم.. شاید همین غلبه ی واقع گرایی به احساسات بود که باعث شد از شعر و هنر دور بشم یا عشق رو نفهمم...که البته اصلا اتفاق خوشایندی نیست

خلاصه از اون دسته افرادی نیستم که اعتقاد دارن همه یکسان متولد میشن، همه به یک اندازه قدرت هوش و حتی روح و معنویت دارن و همچین خوش بینی هایی...

من معتقدم خلقت برابر نیست ولی عادلانست

ولی بیزارم از اینکه گاهی با این تصور چقدر مفتضحانه از تلاش دست میکشم و چقدر مسخره از خواسته هام فاصله میگیرم

کوتاه میام...به همین راحتی! 

به عنوان یک دانشجوی پزشکی.. یا اصلا به عنوان یک انسان... کلیییی وظایف بزرگ دارم...وظیفه دارم از ته دل مردم رو دوست داشته باشم...وظیفه دارم همدلی کنم...صحبت کنم...بفهمم...و طوری رفتار کنم که تا حد نیاز فهمیده بشم

وظیفه دارم تحمل کنم.. طاقت بیارم.. کینه نداشته باشم..کم نیارم

کم نیاوردن..یک عبارت ساده..گاهی چه ناجور زمینم میزنه

آدم تا راهی رو انتخاب نکرده رفتن اون راه فقط یک گزینه ست ولی وقتی انتخاب کرد وظیفست

نه عقل نه احساس و نه هیچی دیگه آدم ترسو رو توجیه نمیکنه