"آدم واسه رسیدن به یک هدف ارزشمند..واسه موفقیت بزرگ ..باید از همه چی دست بکشه. همه خواسته های به اصطلاح کوچولوشو کنار بذاره تا به اون هدف بزرگ برسه."
این افسانه ای بود که از بچگی تو گوشم خوندن
و عملا مزخرفه!..با تمام احترامی که واسه خانواده و معلم هام قائلم..
شعاره..پوچه...
تهش یک آدم افسردست که با هیچی راضی نمیشه
که زندگیش همیشه واسه "بعدا" طراحی شده و در زمان "حال" هیچی نداره.
آدم به داشته های کوچیک و یهویی خوشه..نه به گنج های برنامه ریزی شده!
باید تلاش کرد ولی نه به هر قیمتی
بهم یاد دادن هر نتونستن و تنبلی رو به" در حال درس خوندن" بودنم نسبت بدم در حالی که دروغه!
رک باشیم...
بخش زیادی از وجود هرکدوم از ما با دروغ های نسل های قبلیمون بافته شده که قیچی انداختن بین تار و پودش خیلی سخته
ولی از بو گرفتن لای این کاموای پوسیده و رنگ پریده بهتره...
سلام
و وای به حال کسی که حالشو به امید رسیدن به آینده حروم کنه و به اون آینده ای که در نظر گرفته هم نرسه
معمولا هم نمیرسه! یعنی به هرحال کسی که عادت کرده واسه آینده زندگی کنه تبدیل شدن اون آینده ی موعود به حال لذتی نداره..هرچقدر هم شگفت انگیز باشه!
اون هدف بزرگه میتونه تموم معجزه های کوچیک زندگی رو انکار کنه...بعد ما میشیم ماشینِ در خدمت هدف!
دقیقا
سلام عالی بودید به من هم سر بزنید متشکرم
ممنون
سلام
به ما سر بزنین خوشحال میشم
سرمیزنم فقط نمیدونم چی بنویسم!