آدما با گذر زمان عوض میشن...این کاملا درسته
دفعه اولی که به یکی از اشعار اوایل شاهنامه نگاه کردم عینکمو درآوردم و بلند بلند گریه کردم...گفتم آخه چرا فردوسیییی..چراااااا.....(البته خونه تنها بودم!)
دفعه دوم دوباره همون شعر...فقط با تعجب نگاهش کردم
دفعه سوم..ایشالا اگر عمری باشه..از کجا معلوم..شاید لبخند بزنم..شاید بخندم و بگم ایول فردوسی...شاید هم نه
ولی یه مصرع هست که قسم میخورم فردوسی یا نگفته یا نمیخواسته بگه...به این یکی هیچوقت لبخند نخواهم زد!
منم شعر خیلی دوست دارم
جالب اینه که به شعر میشه دوره های مختلف از جنبه های خیلی متفاوت نگاه کرد..یعنی وقتی بعد مدتی میریم سراغ یک شعر دیگه معنی قبلی رو نداره!