آدم ضعیف هیچوقت از تجربه ها درس نمیگیره.به طرز عجیبی حس میکنی در به یادآوردن تجربه ها فراموشی داره و طوری تکرارشون میکنه که انگار اولین بار در تمام زندگیشه.
زندگی آدم های ضعیف یک سیکله... اصلا و ابدا خطی مستقیم به سمت هیچگونه هدف مشخصی نیست.
این افراد به تعداد تصمیم هایی که میگیرن پشیمون میشن و تا آخر عمر دلیلشو نمیفهمن.
و این مسخره ترین شعاری هست که تا حالا شنیدم: آدم ها خودشون انتخاب میکنن ضعیف باشن یا قوی.
میشه تلاش کرد و بهتر شد.ولی تربیت و ذات افراد قابل تغییرات خیلی کلی نیست.
در ضمن، آدم های ضعیف بزرگ نمیشن پس چندان تلاشی واسه بهتر شدن نمیکنن.
عشق یعنی مرا جغرافیا درکار نباشد
یعنی ترا تاریخ درکار نباشد
یعنی تو با صدای من سخن گویی
با چشمان من ببینی
و جهان را با انگشتان من کشف کنی...
کامنتتون مرتبط با پست نیست ولی خیلی ممنون از حضور دوباره
قبل ها پیش خودم خیلی از این آدم های ضعیف که توانایی هیچ تصمیم گیری درستی رو ندارند عصبی می شدم و محکومشون میکردم، اما الان به این نتیجه رسیدم که واقعا به انتخاب خودشون نیست، قوه ی تصمیم گیری خودش یه مهارته که باید از کودکی کسب بشه، کسی که تو شرایطی بزرگ شده که نتونسته این مهارت رو کسب کنه الان به نظر من ضعیف میاد.
از طرفی، ممکنه کسی که این مهارتش خیلی بهتر از من باشه، من رو هم ضعیف فرض کنه. وقتی به این فکر میکنم، از خودم خجالت می کشم که چقدر افراد رو پیش خودم محکومم میکردم، و به خودم مغرور بودم...
آره دیگران رو محکوم نمیشه کرد... ولی من والدین بعضی هارو محکوم میکنم چون واقعا ظلم کردن.